“بين سالهاي 1950 تا 1970 مهندسان ترافيك سعي کردند با افزايش ظرفيت جاده ها از تصاد فات اتومبيل با پيادگان جلوگيري کنند. راه حل هاي مختلف از جمله زيرگذر و پل هاي هوايي ساختند. پياده ها مجبور به استفاده از پل براي بالا رفتن و پايين آمدن از آنها شدند. اما مهندسان ترافيك بزودي دريافتند استفاده از زيرگذر و پلهاي عابر پياده براي پيادگان دشوار است. عدم استقبال مردم از آنها اين پيام را به مهندسان ترافيك انتقال داد كه تنها در صورت ايجاد مانع فيزيكي نظير حفاظ های توری مردم از اين پلها و زيرگذرها استفاده خواهند کرد. علاوه بر آن براي افرادي كه با صندلي چرخ دار، اسكيت يا دوچرخه تردد مي كنند گذر از آنها مسأله ساز است. همچنين زيرگذرهاي پياده به علت نمناكي و تاريكي در شب به خصوص اگر عابران فاصله دورتر از خود را نبينند، به طور طبيعي احساس امنيت و راحتي براي گذر از آنها نمي كنند. به هر حال زيرگذرها و پل هاي عابر پياده تنها در جاهایي كه اتوبانها می گذرند می توانند یک راه حل باشند؛ زیرا چاره اي براي عبور پيادگان از عرض آنها وجود ندارد. اما راههاي ديگري براي عبور ايمن و راحت پيادگان در شهر باید جستجو كرد. پيادگان باید اجازه داشته باشند در تراز خيابان مانده و به راحتي از عرض آن عبور کنند. در يك مدل ترافيكي يكپارچه خيابانهامي توانندبراي اتومبيل هاو پيادگانهمزمان دوستانه تر و ايمن تر باشند؛ در صورتي كه حركت وسايط نقليه آهسته تر و توقف در حركت آنها بيشتر پديد آيد. امروزه دنيا به طور كامل زيرگذر و پلهاي هوايي عابر پياده را رها كرده و آنها را متعلق به يك فلسفه و دوره زماني خاص مي داند كه دوران آن به سر آمده است”. به نقل از یان گل ( 2010)، فصل چهارم ص. 107 -کتاب شهرهای پیاده مدار (1390) – سید مهدی معینی – انتشارات آذرخش
عگس فوق تقاطع خیابان یانگ و دانداس در شهر تورنتو که عبور پیادگان بصوت مورب انجام می شود را نشان می دهد. این تقاطع از شلوغترین مکانهای شهر تورنتو کانادا می باشد که در کنار میدان دانداس واقع شده است حضور دایمی گردشکران و مردم در این میدان بخاطراحتماعات و برنامه های متنوع بخصوص در ایامی که هوا مناسب است بسیار چشمگیر می باشد
